«Έλλην ει;» είπε ερωτηματικά ο άντρας με τη λεπτή φω­νή του. Δεν κατάλαβε, αλλά οι ήχοι του φάνηκαν οι­κείοι. Ο φύλακας του επέμεινε: « Ποιος είσαι και ποιανού;». Απέμεινε ενεός. Ο τυφλός άντρας συνέχιζε να μιλάει ακαταλαβίστικα, αλλά αυτή τη φορά τα λόγια του ηχούσαν γνώριμα. Δε χρησιμοποιούσε την άγνωστη σ’ αυτόν  γλώσσα, όπως νωρίτερα. Οι λέξεις του τώρα ανάδευαν συνθεσεις στο μυαλό του . Κάτι προσιτό και παράλληλα μακρι­νό. Κάτι ξεχασμένο σ’ ένα ντουλαπάκι του νου του.
«Παρακαλώ πώς είπατε;» ρώτησε αμήχανα για να σιγουρευτεί.
«Τις ει;» ξαναρώτησε πιο επιτακτικά ο άντρας, που φάνηκε να χάνει προς στιγμήν την ψυχραιμία του.
Η τελευταία φράση του δε θα μπορούσε να παρεξηγηθεί. Άνοιξε τα μάτια διάπλατα από την έκπληξη. Ο ξένος μιλούσε ελληνικά. Το γεγονός ότι δεν καταλάβαινε ήταν διότι ε­πρόκειτο για αρχαία ελληνικά επιπλα. Τον ρωτούσε ποιος ήταν. Δε φαι­νόταν επιθετικός, ούτε καν εχθρικός, αν και το κρανίο του  είχε άλλη άποψη.

2 thoughts on “Λέξεις που αναδεύουν συνθεσεις στο μυαλό”

  1. Υπάρχουν πάντα λέξεις που συνδέονται με συγκεκριμένα έπιπλα, άρα δεν είναι καθόλου περίεργο που κάποιες λέξεις μπορεί να συνδέονται με συνθέσεις τοίχου. Επίσης στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά και καλά εργοστάσια επίπλων άρα είναι λογικό κάποιος να έχει εικόνες που συνδέονται με λέξεις επίπλων.

    1. Πολύ σωστή προσέγγιση, συμφωνούμε απόλυτα

Comments are closed.