Ένα καθαρά αναγεννησιακό σιντριβάνι, το οποίο δε λειτουργούσε ε­κείνη την ώρα, παρίστανε μια ναϊάδα καβάλα σ’ ένα δελφίνι κι έ­ναν ερωτιδέα να τη σημαδεύει με το ερωτογόνο βέλος του, μεγάλα επιπλα κηπου πλαισίωναν το σκηνικό. Προ­χώρησε προς την κεντρική πόρτα ανεβαίνοντας τα μαρμάρινα σκαλιά της ευρύχωρης βεράντας του ισογείου. Όταν έφτασε μπρο­στά της δε διέκρινε κάτι που θα μπορούσε να αναγγείλει την προσεγγιση ενός επισκέπτη εκτός από ένα σκαλιστό ρόπτρο σε σχήμα χελώνας. Πριν το ακουμπήσει η πόρτα άνοιξε μόνη της. Τον υ­ποδέχτηκε. Ήταν ένας άντρας εντυπωσιακών διαστά­σεων, με τόσο φαρδιούς ώμους που θα μπορούσες να στήσεις  σκακιέρα επάνω τους. Ήταν ντυμένος μ’ ένα κοστούμι προσεγ­μένο στην εντέλεια, χωρίς γραβάτα. Τον παρακάλεσε να τον α­κολουθήσει στο σαλονι. Διέσχισαν ένα μεγάλο διάδρομο γεμάτο νεα αγάλματα, προτομές και εντυπωσιακά μπαρόκ επιπλα, πάνω σ’ ένα παχύ χαλί. Σσταμάτησε κάποια στιγμή και σκύβοντας να μα­ζέψει κάποια αντικειμενα κάτι φάνηκε μια μαύρη ζώνη , τις λεπτομέρειες τις εί­δε φευγαλέα, μα δεν του έμεινε αμφιβολία για το τι αντίκρισε. Σε λίγο έφτασαν μπροστά σε μια βαριά μαονένια πόρτα, η αρχική ιδέα ήταν η σωστή.