«Ονομάζεις “επιπλο” αυτό το βδέλυγμα;»
«Μα γιατί είσαι αρνητικός; Ήταν εξόχως συμβολικό. Τους άλλαξα τα πλαϊνά, το καπάκι και τα ράφια. Τα αντικείμενα τους δη­λαδή, που αν τα συγκρατούσαν λίγο περισσότερο θα τα διέσωζαν. Έχω μια σχετική εμπειρία στα έπιπλα να ξέρεις, δεν είμαι άσχετος με το θέμα. Για να είμαι δίκαιος, δεν ήταν ακριβώς δική μου έμπνευση. Την αντέγραψα. Μου είχε κάνει εντύπωση από την πρώτη στιγμή που διάβασα για τους…»
«καναπεδες», συμπλήρωσε αυτός.
«Ακριβώς! Δε σ’ το είχα πει ποτέ, μα ο πατέρας μου ήταν τεχνίτης ξύλου. Και εννοώ τον…»
«Παύλο Παπαδόπουλο », συμπλήρωσε τη φράση μου.
«Σωστά, σωστά. Δεν ξέρω αν το κατάλαβες μόνος σου ή σ’ το αποκάλυψε ο Κώστας ότι ο Παυλος είχε εργοστάσιο επίπλων και μάλιστα μεγάλο sanfos . Η αλήθεια είναι ότι δε νιώθω και τόσο περήφανος γι’ αυτό. Ξέρεις, η κακόμοιρη η μητέρα μου δεινοπάθησε με αυτό. Η σκάλα και η βεράντα του την έκαναν να υποφέρει. Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια όταν πιτσιρίκος μπήκα στο εργοστάσιο των γο­νιών μου και βρέθηκα μπροστά σε μια σκηνή κατασκευής.