Οπως ο Μάριος, ούτε με τον έρωτα, το γάμο και τα παιδιά, τους μπουφέδες, τα τραπέζια. Μου πέρασε πολλές φορές από το μυαλό μήπως η αδυναμία του να την κάνει απόλυτα δική του, η υπαρξιακή του αποτυχία να την κατέχει, τον έκανε ακόμα πιο παράφορο και ριψοκίνδυνο στα ντουλάπια της κουζίνας. Η Σάρα ενσάρκωνε το μάταιο της κατοχής της γυναίκας. Είναι πολλά αυτά που ζήσαμε μαζί εκείνο το καλοκαίρι, στο survivor, αφού οι πρακτικές ανάγκες του αγώνα μας στον στοιβο μάχης, υποχρέωσαν να συγκατοικήσουμε από το Φεβρουάριο μέχρι τον Ιούνιο και να σχηματίσουμε το κουαρτέτο εκείνης της αξέχαστης νύχτας στην παραλία. Θα διαλέξω μόνο τρία τέσσερα περιστατικά, αν κι είναι δύσκολο να τα αφηγηθώ τώρα. Δεν θα αναφέρω τον Ντάνο γιατι δεν έχει σχέση με τα έπιπλα στην δική τους παράγκα.
Είχαμε αποκοιμηθεί στα κρεβάτια μας, όταν μες στο σκοτάδι ακούω το βιαστικό και βίαιο λαχάνιασμα του Μάριου, που κάλυπτε το δικό της. Τα ελατήρια του κρεβατιού τους δε στέναζαν ρυθμικά ανεβαίνοντας στη μουσική κλίμακα από το ντο στο σι. Επαιρνε την καρέκλα τραχιά κι ο ρυθμός, ο τόνος, η βία, η ταχύτητα και η αντοχή του, ήταν καθαρα διακοσμητική λεπτομέρια. Ηταν ξεκάθαρο ότι οι καναπέδες στο σαλόνι είχαν πολλά να πουν.
Χα χα ώρες είναι τώρα να μας πεις ότι οι παράγκες στο survivor είχαν και διακοσμητική άποψη.
Χα χα Ε! καλά είπαμε, όχι κι έτσι……