Λέξεις που αναδεύουν συνθεσεις στο μυαλό
«Έλλην ει;» είπε ερωτηματικά ο άντρας με τη λεπτή φωνή του. Δεν κατάλαβε, αλλά οι ήχοι του φάνηκαν οικείοι. Ο φύλακας του επέμεινε: « Ποιος είσαι και ποιανού;». Απέμεινε ενεός. Ο τυφλός άντρας συνέχιζε να μιλάει ακαταλαβίστικα, αλλά αυτή τη φορά τα λόγια του ηχούσαν γνώριμα. Δε χρησιμοποιούσε την άγνωστη σ’ αυτόν γλώσσα, όπως νωρίτερα. Οι λέξεις του τώρα ανάδευαν συνθεσεις στο μυαλό του . Κάτι προσιτό και παράλληλα μακρινό. Κάτι ξεχασμένο σ’ ένα ντουλαπάκι του νου του. «Παρακαλώ πώς είπατε;» ρώτησε αμήχανα για να σιγουρευτεί. «Τις ει;» ξαναρώτησε πιο επιτακτικά ο άντρας, που φάνηκε να χάνει προς στιγμήν την ψυχραιμία του. Η τελευταία φράση του δε θα μπορούσε να παρεξηγηθεί. Άνοιξε τα μάτια διάπλατα από την έκπληξη. Ο ξένος μιλούσε ελληνικά. Το γεγονός ότι δεν καταλάβαινε ήταν διότι επρόκειτο για αρχαία ελληνικά επιπλα. Τον ρωτούσε ποιος ήταν. Δε φαινόταν επιθετικός, ούτε καν εχθρικός, αν και το κρανίο του είχε Δες Το Υπόλοιπο …