Πρωτότυπα επιπλα

Οπως ο Μά­ριος, ούτε με τον έρωτα, το γάμο και τα παιδιά, τους μπουφέδες, τα τραπέζια. Μου πέρασε πολλές φορές από το μυαλό μήπως η αδυναμία του να την κάνει απόλυτα δική του, η υπαρξιακή του α­ποτυχία να την κατέχει, τον έκανε ακόμα πιο παράφορο και ριψοκίνδυνο στα ντουλάπια της κουζίνας. Η Σάρα ενσάρκωνε το μάταιο της κατοχής της γυναίκας. Είναι πολλά αυτά που ζήσαμε μαζί εκείνο το καλοκαίρι, στο survivor,  αφού οι πρακτικές ανάγκες του αγώνα μας στον στοιβο μάχης, υποχρέωσαν να συγκατοικήσουμε από το Φεβρουάριο μέχρι τον Ιούνιο και να σχηματίσουμε το κουαρτέτο εκείνης της αξέχαστης νύχτας στην παραλία. Θα διαλέξω μόνο τρία τέσσερα περιστατικά, αν κι είναι δύσκολο να τα αφηγηθώ τώρα. Δεν θα αναφέρω τον Ντάνο γιατι δεν έχει σχέση με τα έπιπλα στην δική τους παράγκα.
Είχαμε αποκοιμηθεί στα κρεβάτια μας, όταν μες στο σκοτάδι ακούω το βιαστικό και βίαιο λαχάνιασμα του Μάριου, που κά­λυπτε το δικό της. Τα ελατήρια του κρεβατιού τους δε στέναζαν ρυθμικά ανεβαίνοντας στη μουσική κλίμακα από το ντο στο σι. Επαιρνε την καρέκλα τραχιά κι ο ρυθ­μός, ο τόνος, η βία, η ταχύτητα και η αντοχή του, ήταν καθαρα διακοσμητική λεπτομέρια. Ηταν ξεκάθαρο ότι οι καναπέδες στο σαλόνι είχαν πολλά να πουν.

Επιπλα στον Αγιο Δομινικο

Παρακολουθούσε με άφωνο θαυμασμό την πικρή και ζεστή της σταθερότητα ενάντια στον αριστερό Μπουφέ.
Πρέπει να με πιστέψετε, όταν σας είδα βυθισμένο στο παρελθόν, κατάλαβα. Τη καρέκλα αυτή την είχα ξα­ναδεί. Να προσπαθείς όμως να  ζωντανέψεις ενα παλιό έπιπλο, είναι σαν να κουβαλάς νερό με τις χούφτες σου! Είναι δύσκολο!
Η τρυφερή της βραχνάδα ήταν αντίλαλος μιας δικής του μισοσβησμένης φωνής: «Φύγε μακριά! Μην κοιτά­ξεις πίσω σου! Πες πως η καλοκαιρινή νύχτα στο άνετο κρεβάτι που έ­πλασες είναι ανύπαρκτη».
Πήγαινε να ταυτιστεί μ’ αυτόν που βαρέθηκε το σούρουπο κι έλεγε: Πάμε σπίτι μας ν’ ανάψουμε το φως σε όλα τα δωμάτια.
Ήταν όμως πια αργά. Από κείνη τη στιγμή και για πολύ καιρό έμπαινε στο λαβύρινθο της μνήμης.
Δεν ήξερα σε ποιο χώρο ζούσα, θα πει αργότερα. Σκιώδης μορφή τριγυρισμένη από σκιές, εικόνα ξεκρέ­μαστη στον αέρα που διηγείται, είναι ό,τι απέμεινε απ’ αυτόν.
Η όμορφη γυναίκα του σπιτιού, με τη νύχτα στο βλέμμα, κοίταζε τώρα το πέλαγος από το παραθυράκι της, σαν να βρισκόταν στην κουπαστή μιας ψαρόβαρ­κας και βούταγε τα χέρια της στο νερό.

Κι άρχιζε με τα χρό­νια να καταλαβαίνει το σωτήριο για την σταθερότητα του επίπλου ρόλο του βερνικιού, να σκάβει στα πλαϊνά του για ψήγ­ματα αλήθειας και να αναζητεί στα ελικοειδή του τού­νελ λίγο φως στα τεχνικά των επίπλων μυστήρια. «Η υπερτροφία του ναρκισσισμού μιας καρέκλας είναι η βασιλική λεω­φόρος για να την οδηγήσεις στο κρεβάτι», έλεγε συ­χνά. Είναι η μία αλάνθαστη μέθοδος κι η άλλη, η δεύ­τερη, είναι η τελείως αντίστροφη. Η αρχή της περιφρό­νησης, της ταπείνωσης! Τι μυστήριο κι αυτές οι συνθέσεις τοίχου, συλλογιζόταν, μα άκουσε ξαφνικά τον εαυτό του ν’ αλλάζει θέμα:
Θα μείνετε καιρό στην Αττική;
«Καμιά δεκαριά μέρες στη Νίκαια, είναι και ο γιος μου πρωτοετής, καταλαβαίνετε, πρώτη φορά μένει μα­κριά από το σπίτι…»
«Πότε φεύγετε;»
Αύριο, αυτή είναι η τελευταία μου νύχτα στη Νέα Ιωνία. Είχα πάει για τα τελειότερα σαλόνια προσφορές
Τα μαξιλάρια τους χαϊδεύτηκαν, μα αμέσως τα τράβη­ξαν κι οι δύο.
Τελευταία νύχτα… κουδούνισε στ’ αυτί του.
Έπεσε μια σιωπή ίσαμε δυο τρεις αναπνοές.

Ο συνομιλητής της δεν κάθησε στην καρέκλα αμέσως, πήρε μια βαθιά ανάσα, ίσιωσε το βλέμμα του μπροστά και μετά από μισό λεπτό είπε αφηρημένα σαν να απευθυνόταν στο κενό: Αυτός δεν πηγαίνει ποτέ πουθενά. Η δική του πό­λη δεν έχει όνομα. Η διεύθυνση του δεν έχει δρόμους, δεν έχει αριθμού. Ήθελε και κάτι άλλο να προσθέσει, μα σταμάτησε.
Κάτι άρχισε να λέει εκείνη, ότι γενικά στην Αμερι­κή οι άνθρωποι δε δένονται με τα έπιπλά τους, αλλάζουν εύκολα διακόσμηση. Ύστερα τόνισε επίμονα πως είχε έναν ακατανόητο φόβο γι’ αυτό το ταξίδι, μιαν αγωνία, αυ­τή που είχε ταξιδέψει σ’ όλο τον κόσμο με το αεροπλά­νο και δεν είχε ποτέ της κανένα πρόβλημα, ότι στο χώρο, το σπίτι της Βοστόνης, ήθελε να αναβάλει την αναχώρηση της, όμως γρήγορα αντιλήφθηκε ότι ε­κείνος δεν την πρόσεχε, κάτι είχε σφηνωθεί στο μυαλό του, σαν να ταξίδευε αλλού.
Το τείχος της σιωπής ανάμεσα τους μια έπεφτε, μια υψωνόταν. Κάθε παύση άφηνε κάτι μετέωρο κι έριχνε πιο βαθιά τον ένα στο μαγνητικό πεδίο του άλλου.

Περίμενα ότι θα λύγιζε μπρο­στά στην προοπτική του τραπεζιου. Ή ότι θα ορμούσε εναντίον μου με τις τελευταίες ικμάδες της δύναμης του, πριν το βερνίκη  αρχίσει να καλύπτει τα  αγγεία του. Δεν εί­χε πολύ χρόνο. Τα κρεβάτια, όπως είχα ήδη διαπιστώσει τρεις φορές, ξεκινούσαν μετά από μισό λεπτό, ίσως και λίγο παραπά­νω. Τότε όμως συνέβη κάτι που με άφησε στήλη βιβλιοθήκης. Αντί να κατευθυνθεί προς το μέρος μου, τράβηξε τη βελόνα με δύναμη και έτρεξε προς το γραφείο. Παραμέρισε κάποια χαρτιά και σχεδίασε τους ωραίους καναπέδες. Τρυπήθηκε κατευθείαν και μετά άρπαξε και ένα δεύτερο ξύλο. Επανέλαβε το ίδιο, έχοντας αφήσει τη βελόνα
από το πρώτο τσίμπημα καρφωμένη στη θέση της. Τι έκανε; Δεν πίστευα στα μάτια μου. Εντούτοις δεν πέρασαν παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα και τα ξύλινα πόδια του λύγισαν, καθώς δεν μπορούσαν πια να αντέξουν το βάρος του. Σωριάστηκε στο δά­πεδο μ’ ένα γδούπο, που τον υπέθεσα παρά τον άκουσα, καθώς ο θόρυβος των καμένων βιβλίων και τα ξύλινα ράφια που είχαν αρ­χίσει να καταρρέουν τον σκέπασαν.

«Ονομάζεις “επιπλο” αυτό το βδέλυγμα;»
«Μα γιατί είσαι αρνητικός; Ήταν εξόχως συμβολικό. Τους άλλαξα τα πλαϊνά, το καπάκι και τα ράφια. Τα αντικείμενα τους δη­λαδή, που αν τα συγκρατούσαν λίγο περισσότερο θα τα διέσωζαν. Έχω μια σχετική εμπειρία στα έπιπλα να ξέρεις, δεν είμαι άσχετος με το θέμα. Για να είμαι δίκαιος, δεν ήταν ακριβώς δική μου έμπνευση. Την αντέγραψα. Μου είχε κάνει εντύπωση από την πρώτη στιγμή που διάβασα για τους…»
«καναπεδες», συμπλήρωσε αυτός.
«Ακριβώς! Δε σ’ το είχα πει ποτέ, μα ο πατέρας μου ήταν τεχνίτης ξύλου. Και εννοώ τον…»
«Παύλο Παπαδόπουλο », συμπλήρωσε τη φράση μου.
«Σωστά, σωστά. Δεν ξέρω αν το κατάλαβες μόνος σου ή σ’ το αποκάλυψε ο Κώστας ότι ο Παυλος είχε εργοστάσιο επίπλων και μάλιστα μεγάλο sanfos . Η αλήθεια είναι ότι δε νιώθω και τόσο περήφανος γι’ αυτό. Ξέρεις, η κακόμοιρη η μητέρα μου δεινοπάθησε με αυτό. Η σκάλα και η βεράντα του την έκαναν να υποφέρει. Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια όταν πιτσιρίκος μπήκα στο εργοστάσιο των γο­νιών μου και βρέθηκα μπροστά σε μια σκηνή κατασκευής.

Ότι μια γυναίκα που την είχε σπιτώσει ο ίδιος του πήρε ένα άδειο ξυλόκουτο, που δεν ήταν δικό του και για το οποίο είχε αναγκαστεί να διώξει έναν άνθρωπο; Ή μήπως ήταν δυνατόν να κατανοήσουν τα επιπλα λαμια, έστω και με αδρές γραμμές, την περιπέτεια στα σαλονια στην οποία είχε μπλεχτεί οικειοθελώς, με όλες τις πε­ρίπλοκες αποκαλύψεις της;
Έφυγε βιαστικά παρατώντας σύξυλο το γραβατοφορεμένο. Πήρε ένα ταξί και του έδωσε οδηγίες. Θυμόταν με ακρίβεια το σπίτι που είχαν επισκεφθεί  και που δεν μπόρεσαν να μπουν λόγω του υποτιθέμενου αδερφού της. Το ταξί τον άφη­σε σχετικά κοντά στο κτίριο. Δε δυσκολεύτηκε να βρει την επίμαχη πόρτα. Χτύπησε τα στρωματα και ξαναχτύπησε, αλλά δεν πήρε καμιά απά­ντηση. Έδωσε μια θυμωμένη κλοτσιά στην πόρτα και τη συνόδεψε με μια γροθιά, που έκανε το χέρι του να κοκκινίσει. Μια διπλα­νή πόρτα άνοιξε σαν απάντηση στη θορυβώδη εισβολή. Μια γυ­ναίκα μέσης ηλικίας πρόβαλε έντρομη στο κατώφλι. Την είδε και κινήθηκε προς το μέρος της. Φοβισμένη η γυναίκα έκανε να τραβήξει την πόρτα, αλλά την πρόλαβε.

Μέσα σ’ ένα κυκλικό σκάλισμα στα επιπλα πατρα διακρίνονταν καθαρά τρία  γράμμα­τα: MDF. Αναπήδησε από τη χαρά της και κρεμάστηκε στο λαιμό του . Τον ενθουσιασμό τους διέκοψε ο  τουρί­στας, αφενός γιατί δεν είχε κανένα λόγο να τον συμμερίζεται, α­φετέρου γιατί ήθελε τους καναπεδες του  πίσω. Του τους έδωσαν και ζή­τησαν συγγνώμη.
Έφυγαν από τον χώρο σχεδόν τρέχοντας.
«Η  γραφή μιλάει για κίνηση των άστρων στα επιπλα λαμια. Σίγουρα θα χρειαζόταν ένα όργανο σαν το σκαρπέλο για τα επιπλα. Χωρίς αυτό δε θα φαίνονταν τα τελευταία γράμματα στον απέναντι τοίχο. Ακόμα κι αν πηγαίναμε εκεί, δε θα μπορούσαμε να τα δούμε από το ε­σωτερικό του ούτε από τη βάση του δια γυμνού οφθαλμού. “Άδι­κα έρχεσαι σ’ εμένα”. Ιδιοφυές!» έλεγε και ξανάλεγε  σφίγγοντας την παλάμη του εραστή της ως έκφραση του θαυμα­σμού της.
«Πρέπει να ενημερώσουμε . Με αυτά τα γράμματα ο γρίφος για τα επιπλα κορινθος σχεδόν ολοκληρώνεται. Πάμε από το σπίτι του».
Είκοσι λεπτά αργότερα έστριβαν στη γωνία για το δρόμο του σπιτιού του  αλλά  σταμάτησε απότομα.

«Έλλην ει;» είπε ερωτηματικά ο άντρας με τη λεπτή φω­νή του. Δεν κατάλαβε, αλλά οι ήχοι του φάνηκαν οι­κείοι. Ο φύλακας του επέμεινε: « Ποιος είσαι και ποιανού;». Απέμεινε ενεός. Ο τυφλός άντρας συνέχιζε να μιλάει ακαταλαβίστικα, αλλά αυτή τη φορά τα λόγια του ηχούσαν γνώριμα. Δε χρησιμοποιούσε την άγνωστη σ’ αυτόν  γλώσσα, όπως νωρίτερα. Οι λέξεις του τώρα ανάδευαν συνθεσεις στο μυαλό του . Κάτι προσιτό και παράλληλα μακρι­νό. Κάτι ξεχασμένο σ’ ένα ντουλαπάκι του νου του.
«Παρακαλώ πώς είπατε;» ρώτησε αμήχανα για να σιγουρευτεί.
«Τις ει;» ξαναρώτησε πιο επιτακτικά ο άντρας, που φάνηκε να χάνει προς στιγμήν την ψυχραιμία του.
Η τελευταία φράση του δε θα μπορούσε να παρεξηγηθεί. Άνοιξε τα μάτια διάπλατα από την έκπληξη. Ο ξένος μιλούσε ελληνικά. Το γεγονός ότι δεν καταλάβαινε ήταν διότι ε­πρόκειτο για αρχαία ελληνικά επιπλα. Τον ρωτούσε ποιος ήταν. Δε φαι­νόταν επιθετικός, ούτε καν εχθρικός, αν και το κρανίο του  είχε άλλη άποψη.

Πολλοί καναπεδες είχαν σύμβο­λα, ζώα, φυτά ή γεωμετρικά σκαλίσματα. Όλοι είχαν πολλά γράμματα πυκνογραμμένα.
Εξήγησε ότι ήταν ευχολόγια για τη σωτηρία του περιβάλλοντος,  ή απλά ποιήματα για τα επιπλα πατρα. Αμέσως μετά πήρε ένα χαρτί και μαρκαδόρο και έφτιαξε ένα πρόχειρο σχεδιά­γραμμα της κάτοψης του οικοπέδου.
«Εσύ θα μπεις από δω, από την πόρτα στην οδό Λαμιας. Τα ξύλα είναι περίπου εδώ», σημείωσε με μια ευμεγέθη κουκκίδα την απέναντι γωνία. «Δε θα είναι τόσο δύσκολο να τα εντοπίσεις. Ορίστε μια φωτογραφία τους. Όπως βλέπεις, είναι αρκετά εντυ­πωσιακά. Διαφέρουν πολύ από τα διπλανά. Ο παραγωγός ήταν ε­ξέχουσα προσωπικότητα. Κράτα τη φωτογραφία, πιθανότατα θα σου χρειαστεί. Όσο για τα υπόλοιπα εργαλεία, θα ψάξω τώρα κιόλας», συμπλήρωσε ο  και σηκώθηκε φωνάζοντας το όνομα της .
Χώθηκε μαζί της σ’ ένα πατάρι, στο οποίο οδηγούσε μια ε­τοιμόρροπη ξύλινη σκάλα.
«Θα έρθω μαζί σου στα επιπλα λαμια!» είπε αποφασιστικά  όταν έμειναν μόνοι.
Αυτός χαμογέλασε και της χάιδεψε το μαύρο καταρράχτη των μαλλιών της. Με το δάχτυλο χαρτογράφησε τις όμορφες καμπύ­λες του προσώπου της. Τα πάντα έμοιαζαν με τα καλλίτερα κρεβάτια του κόσμου στις πιο καλές τιμές.